۱۳۹۳ آبان ۲۶, دوشنبه
۱۳۹۳ آبان ۲۲, پنجشنبه
دیروز و امروز؛ نگاهی به نمایشگاه آثار محسن وزیری مقدم
مجموعه ای از آثار محسن وزیری مقدم، یکی از مطرح ترین نقاشان نوگرای ایران با عنوان "دیروز و امروز" در گالری طراحان آزاد، با حضور خود هنرمند در تهران افتتاح شده است.
در این نمایشگاه تعدادی از آخرین آثار محسن وزیری مقدم و منتخبی از نقاشی های دهه چهل او که با آکرلیک بر روی کاغذ خلق شده اند، به نمایش در آمده است.
این مجموعه نقاشی ها ادامه مجموعه شنی یا دوره ماسه سیاه هایی است که به عنوان یکی از درخشان ترین تجریه های هنری وزیری مقدم شناخته شده اند.
محسن وزیری مقدم آن طور که خود گفته است به شکلی کاملاً اتفاقی هنگام گردش و تفریح و بازی در ساحلی شنی، متوجه ماسه‌ها و کنتراست آنها با پوست روشن بدن می‌شود و می‌کوشد با ماسه‌ها روی بوم و با حرکت انگشتان، به جای استفاده از قلم مو، به کمپوزیسون‌هایی نو دست یابد.
به این ترتیب، او با کار کردن با انگشتان و کنار گذاشتن قلم مو و کاردک، اثر انگشتانش را به امضای خود تبدیل می کند.
او پس از استفاده از شن، دامنه تجربه هایش را گسترش داد و در سری دیگری از کارهایش به جای شن از رنگ بهره گرفت تا آن طور که خود گفته به نور و روشنایی در زیر تاریکی و رنگ بیندیشد.
کارهای به نمایش درآمده در تازه ترین نمایشگاه آقای وزیری مقدم، اگرچه در ادامه کارهای شنی اوست، اما این بار نه شن، بلکه رنگ دستمایه آفرینش تابلوها شده اند.
در این نمایشگاه همچنین تعدادی از آثار جدید محسن وزیری مقدم که در سال های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۴ خلق شده، به نمایش درآمده اند.
او در این کارها نیز از تجربه راه های نو باز نایستاده و به تکرار دستاوردهای قبلی خود بسنده نکرده است.
محسن وزیری مقدم متولد سال ۱۳۰۳ است. او در سال ۱۳۲۲ به دانشکده هنرهای زیبای تهران راه یافت و در سال ۱۳۲۷ جزو نخستین کسانی بود که از این دانشکده فارغ‌التحصیل شد.
محسن وزیری مقدم، در ابتدا تحت تاثیر نقاشان امپرسیونیست بود و کمی بعد تر سبک های پست امپرسیونستی و کوبیستی را نیز تجربه کرد.
اولین نمایشگاه او در سال ۱۳۳۱ در انجمن ایران و آمریکا برگزار شد و پس از آن برای ادامه تحصیلاتش به ایتالیا رفت.
او نخستین نمایشگاه انفرادی خود را در سال ۱۳۳۱ در انجمن ایران و آمریکا برگزار کرد.
محسن وزیری مقدم در دهه چهل و پنجاه با برپایی نمایشگاه های متعددی در ایران و کشورهای مختلف دنیا به ویژه به خاطر حضورش در سه دور بینال ونیز نام خودش را به عنوان یکی از خلاق ترین و پر کارترین نقاشان معاصر ایران ماندگار کرد.
او همچنین در سال‌های ۱۳۴۸ تا ۱۳۵۵ ریاست دانشگاه هنرهای زیبای دانشگاه تهران را بر عهده داشت.
آقای وزیری مقدم در سال‌های اخیر -به دلیل مشکل بینایی- کمتر کار کرده، اما همچنان دغدغه اش راه ها و تجربه های بدیع در نقاشی و مجسمه سازی است.
یادی از مصاحبه فاجعه‌بار؛ ولیعهد بریتانیا به مجری ادای احترام کرد
نزدیک به چهار دهه از یکی از فاجعه‌آمیزترین مصاحبه‌ها در تاریخ شبکه‌های تلویزیونی استرالیا می‌گذرد؛ مصاحبه مجری برنامه "شمارش معکوس" با شاهزاده چارلز، ولیعهد بریتانیا.
در آن گفت‌وگوی تلویزیونی در سال ۱۹۷۷ میلادی، مولی ملدرم، مجری برنامه، به حدی اضطراب داشت که نتوانست مصاحبه را به سرانجام برساند.
پرنس چارلز در چهلمین سالگرد برنامه "شمارش معکوس" در یک ویدئو با ادای احترام به مولی ملدرم، همان مصاحبه را با شوخ طبعی، بازسازی کرده است.
در گزارش فیونا بروس از بخش‌هایی از مصاحبه چهل سال پیش هم استفاده شده است.
از دست ندهیدhttp://www.bbc.co.uk/go/wsy/pub/email/ft/-/persian/world/2014/11/141108_mgh_charles_meldrum_tribute.shtml
۱۳۹۳ آبان ۱۲, دوشنبه
ده‌ها نفر در تجمع 'بوسه عشق' در هند بازداشت شدند
در جنوب هند، پلیس سی نفر از جوانانی را که برای بوسیدن یکدیگر در انظار عمومی در ساحل شهر کوچی تجمع کرده بودند، بازداشت کرد.
این تجمع که با عنوان "بوسه عشق" به دعوت گروهی از فعالان اجتماعی برگزار شد، اعتراضی بود به آنچه که آنها "سختگیری‌های بیش از حد اخلاقی" در هند می‌خوانند.
هفته گذشته یک گروه از هندوهای افراطی برای مقابله با "ابراز عشق و محبت زنان و مردان در مکان‌های عمومی" به کافه‌ای در شهر کالیکوت هند حمله کردند.
با این که دادگاه عالی ایالتی از دخالت در مسئله بوسیدن در ملا عام خودداری کرده، پلیس کوچی به بی‌بی‌سی گفت که دستگیری‌های امروز برای "برقراری نظم و قانون" ضروری بوده است.
هم هندوها و هم مسلمانان با تجمع اعتراضی بوسه عشق مخالفت کرده و آنها را مغایر با ارزش‌های فرهنگی هند خوانده بودند.
جایزه صد هزار دلاری جشنواره ابوظبی برای 'لویاتان'
هشتمین دوره جشنواره بین المللی فیلم ابوظبی، جمعه شب، سی و یکم اکتبر با اهدای جوایز خود در سینمای باشکوه قصر امارات به کار خود پایان داد.
جایزه صد هزار دلاری مروارید سیاه بهترین فیلم در بخش بین الملل به فیلم تحسین شده "لویاتان" ساخته آندره ی ژیاگینتسف از روسیه رسید. فیلم "قصه ها" ساخته رخشان بنی اعتماد از ایران و "۹۹ خانه" ساخته رامین بحرانی فیلمساز ایرانی ساکن آمریکا در این بخش حضور داشتند، اما موفق به دریافت جایزه نشدند.
روایت تنهایی بشر
لویاتان که به تازگی جایزه بهترین فیلم جشنواره لندن را هم به دست آورده بود، مکاشفه دقیق و شگرفی است در احوال انسان امروز که داستان جذابش را درباره مردی در یک منطقه دورافتاده در شمال روسیه که در درگیری با شهردار بر سر خانه و املاکش همه چیزش را از دست می دهد، به راحتی تعمیم پذیر می کند به شخصیت های مشابه دیگری که می توانند در همه جای این کره خاکی وجود داشته باشند.
وجه ستایش برانگیز فیلم، لایه های مختلف آن است که با اسطوره ها و داستان های عهد جدید و قدیم آمیخته است و تماشاگر را با دوربینی آرام به تماشای سقوط یک مرد دعوت می کند. دوربین/فیلمساز در گوشه ای می ایستد و بدون تلاش برای برانگیختن احساسی تماشاگر تنها ناظر یک موقعیت است و از تماشاگر دعوت می کند تا این موقعیت را با فاصله تماشا کند. اما حاصل این فاصله گذاری، درگیری بس عمیق تر تماشاگر با شخصیت ها و فضای سرد فیلم است که به راحتی در انتها - بدون پناه بردن به ملودرام- می تواند اشک تماشاگر را سرریز کند و روزهای زیادی ذهن تماشاگرش را به خود مشغول کند.
با آن که فیلم های بخش مسابقه جشنواره ابوظبی غالباً فیلم های دیدنی ای بودند، اما "لویاتان" به عنوان یکی از بهترین فیلم های امسال، یک سر و گردن از باقی فیلم ها بالاتر می ایستاد و به حق جایزه مروارید سیاه و جایزه نقدی این جشنواره را از آن خود کرد.
سایر جوایز
جایزه ویژه هیات داوران در بخش بین الملل به فیلم "آزمایش" ساخته الکساندر کات از روسیه رسید که آزمایش اتمی روسیه را در بستر یک عشق روایت می کند و سعی دارد تمام داستانش را با تکیه بر تصویر روایت کند.
جایزه بهترین بازیگر مرد به الکسی سربریاکوف بازیگر "لویاتان" رسید و جایزه بهترین بازیگر زن نصیب ماریا بونوی بازیگر "شانس دوم" ساخته سوزان بی یر شد.
جایزه بهترین فیلم جهان عرب به فیلم "خاطرات روی سنگ" ساخته شوکت امین کورکی فیلمساز کرد عراقی رسید که در جشنواره حضور داشت و حایزه اش را دریافت کرد. فیلم داستان دو دوست زمان کودکی را روایت می کند که پس از سقوط صدام حسین قصد دارند فیلمی درباره قتل عام کردها توسط صدام بسازند.
جایزه بهترین کارگردان جهان عرب به قصان سلهب برای فیلم "دره" رسید و "تیمبوتکو" ساخته عبدالرحمان سیساکو هم که برای اولین بار در بخش مسابقه جشنواره کن امسال به نمایش درآمده بود، مورد تقدیر ویژه داوران قرار گرفت.
جایزه بهترین فیلم بخش افق های تازه نصیب "شگفتی ها" ساخته آلیس رورواچر از ایتالیا شد. این فیلم که برنده جایزه بزرگ جشنواره کن شده بود، در فضای ساده ای می گذرد و داستان پسر خلافکاری را روایت می کند که به جمع یک خانواده روستایی که به کار تولید عسل مشغول اند می پیوندد. این فیلمساز جوان سعی دارد با ریتمی کند زندگی در یک روستا را با تمام مشکلات و پیچیدگی هایش روایت کند، اما به نظر می رسد این فیلم غالباً بیش از ارزش هایش تحسین شده است.
حایزه بهترین فیلم جهان عرب در بخش افق های تازه به فیلم "ذیب" ساخته ناجی ابونوار از اردن رسید. این فیلم نسبتاً خوش ساخت با بازیگران محلی از قبایل بومی عرب ساخته شده که حضور آنها با لباس های خاص خود در جشنواره، یکی از مراکز توجه دوربین خبرنگاران بود. این فیلم جایزه بهترین فیلم بلند جشنواره را از سوی فیپرشی، انجمن بین المللی منتقدان فیلم به دست آورد.
در بخش بهترین فیلم کوتاه بین الملل، فیلم "مردی با یک سگ" ساخته کمال رازلاق از مراکش جایزه اول را به دست آورد. فیلم بچه ساخته علی عسگری که داستان دختری درگیر با یک بچه ناخواسته را روایت می کند، در این بخش حضور داشت، اما از جوایز بی نصیب ماند.
جشنواره ای رو به آینده
جشنواره ابوظبی با آن که اندکی جوان تر از جشنواره دبی است، اما به نطر می رسد رفته رفته در حال تبدیل شدن به جشنواره بی رقیبی در خاورمیانه است، به ویژه که امسال جشنواره دوبی با قطع بخشی از بودجه و حذف بخش هایی از جشنواره روبروست.
فرش های قرمز، کاخ باشکوه امارات (که محل اصلی برگزاری جشنواره است و در واقع هتلی به غایت زیبا و چشمگیر است) و دعوت از سینماگران شناخته شده جهانی و فیلم های مطرح سال به همراه جوایز نقدی هنگفت (که از بزرگ ترین جوایز نقدی در بین جشنواره های سینمایی محسوب می شود) حکایت از جشنواره ای دارند که نه تنها در رشد و اعتلای سینمای عرب موثر است (با بودجه ویژه ای برای حمایت از فیلم های عربی به نام سناد)، بلکه به نقطه مهمی در تقویم جشنواره های سینمایی در شلوغ ترین ماه جشنواره ها (اکتبر) بدل شده است.
آشتی دیروز با امروز، گفت‌وگو با سوگند
سوگند، خواننده ایرانی مقیم آلمان، که با آهنگ‌های "ساعت برگرد" و "بلیت یکطرفه" خود را از پیشینه اش در موسیقی رپ جدا کرده بود، بعد از مدتها سکوت با موزیک ویدیوی جدیدی به صحنه بازگشته، موزیک ویدیوی "دلُم" که بازخوانی یک آهنگ محلی قدیمی است دو دنیا را درهم می آمیزد - دنیای سنت و دنیای امروز. خود سوگند در این ویدیو با نقاب محلی و در عین حال ظاهری امروزی می خواند و برخلاف بیشتر موزیک ویدیوهای ایرانی این بار مرد جوانی در ویدیو می رقصد. این آخرین ویدیوی سوگند پیش از انتشار آلبوم جدیدش خواهد بود.
سوگند بعد از چند مصاحبه در شبکه فارسی وان دوبی در نوروز ۹۳ از نظرها ناپدید شد و ناگهان با ویدیوی جدیدش " دلُم " تولید رادیو جوان، به صحنه برگشت. ویدیوی " دلُم " اجرای متفاوتی از یک آهنگ محلی است. به کارگردانی بهزاد و سجاد که این ویدیو اولین کارشان به حساب می آید.
ویدیو مانند خود آهنگ، بنیادی محلی ولی روبنایی الکترونیک دارد، دو دنیا را آشتی می دهد. نقاب و روبنده سوگند با لباسی امروزی و مرد جوانی که نیمه برهنه با شلواری محلی می رقصد. این ویدیو گویی لایه های مختلف زمانی و مکانی زندگی خود سوگند را در خود خلاصه کرده، کسی که در خانواده اهل موسیقی سنتی بزرگ شده، رپ فارسی خوانده و موسیقی جاز آلمانی کار کرده.
سوگند می گوید: "من این آهنگ رو از بچگی تو خونه مون می شنیدم، آهنگ مورد علاقه پدربزرگم بود و همیشه دوست داشتم که خودم بخونمش. با توجه به اینکه قبل از من خانم گلوریا روحانی و خانم هایده خونده بودنش، من کاملا از نگاه دیگه ای باید بازخونیش می کردم. می خواستم آهنگ قدیمی محلی رو به روش امروزی بخونم و خواستم ویدیوی این آهنگ مثل آهنگش باشه. تلفیق دو دنیای ما. بنابراین خودم با نقاب که نماد جامعه سنتیه ظاهر شدم ولی با موهای کوتاه و لباسی امروزی تا که تلفیق این دو دنیا رو به شکل هنری نشون بده، دنیایی که نسل من باهاش زندگی می کنه. تنظیم آهنگ از "ام جُوبی" (Mjoobi) هست که تمام آهنگ‌های آلبومی که در پیش دارم رو هم سازبندی و تنظیم کرده. آلبومی که این آهنگ و دو آهنگ دیگه ام که خیلی گل کرد ("ساعت برگرد" و "بلیت یکطرفه") جزوش خواهد بود."
چرا سبک نئودیسکو؟
اجرای جدید "دلُم" به سبک Nu Duisco یا نئو دیسکو تنظیم شده. نئو دیسکو بیشتر از ده سال است که در اروپا پا گرفته و نشانه بازگشت نسل امروز به روزهای آغازین موسیقی رقصی الکترونیک است. سبکی است که ضربهای پر سرعت رقصی با صداهای آرامی در پس زمینه شنیده می شود. مثل سال‌های اول موسیقی الکترونیک صدای سینتی‌سایزر در این سبک استفاده می شود. هم می توان با آن رقصید و هم می توان به فکر فرو رفت. نودیسکو در عین حال بهره گرفته از سبک ملایم مینیمال است که این روزها در آلمان طرفدار پیدا کرده، موسیقی رقصی ای که خالی از صداهای شلوغ و پر سر و صداست و فضای بزرگ و یکدستی را برای شنونده تجسم می کند. این نوع تنظیم است که شاید به این اجرای جدید آهنگ "دلُم" حالت آرامش بخش می دهد.
ازانتقام تا آشتی
سوگند خواننده ای است که از دل گروه انتقام (گروه دو نفره رپ به همراه فریناز، مقیم هلند) بیرون آمد، گروهی که در آغاز رپ فارسی حرف‌های متفاوتی می زد. صدای پرقدرت سوگند آوازها را می‌خواند و فریناز رپ‌ها را می گفت. سوگند بعد از پایان گروه انتقام در بین همشهریان آلمانی اش به عنوان یک آوازه خوان و در بین ایرانیان به عنوان یک رپر شهرت پیدا کرد. سوگند حتی به زبان آلمانی آهنگ ساخته و خوانده و به زبان فارسی ترانه های خودش را اجرا کرده و در چند ترانه همصدای خواننده گان رپ بوده (برای مثال آهنگ "ساعت ۵" با پایا و تهم، "راه نجات" با رضا پیشرو و اخیرا "یادته" با عرفان.)
سوگند با اینکه فارسی را با خط لاتین می نویسد به زبان روزمره جوانان داخل ایران تسلط دارد و توجیه احساساتش با تفسیرهای مختص به خودش که با نگاه نسل امروز یکسان است از توانایی هایی است که او را از بقیه خواننده های زن هم‌نسلش متمایز می کند. صدای سوگند و کلامش که از بستر بی پروای شعر رپ برمی خیزد او را به یک خواننده ایرانی پر قدرت نسل امروز تبدیل کرده است. او در کارهایش دنیا و زندگی روزمره را از دید یک دختر امروزی بیان می کند. دغدغه ها و خواسته ها و فشارها و راهگشایی هایش را در شعرهایش می آورد و از ته دل بیانشان می کند.
سوگند از بستر اجرای زنده برخاسته. خواننده استودیویی نبوده که وابسته به تکنولوژی باشد. او در کلوپ‌های جاز اجرا داشته و در خانه ای بزرگ شده که موسیقی اصیل و سنتور پدرش راهنما و معلمش بوده.
او با خانواده اش مهاجرت کرده و با یک جامعه غریب و زبان غریب‌تر آلمانی اُخت شده است.
سوگند ایام نوروز امسال در اروپا و دوبی همراه عرفان و سامی بیگی کنسرت اجرا کرد و بعد تمام تابستان از او خبری نبود تا شب دوازدهم مهرماه که در شب ایرانیان ۴B کلوپ کاوالی (CAVALI) دوبی ظاهر شد. نمی شود اسم کارش را کنسرت گذاشت چرا که نه نوازنده ای همراهش بود و نه مدت زیادی روی صحنه کوچک آن خواند. ولی بیشتر تماشاچیانی که آنجا حضور داشتند متوجه نقطه ضعفی نشدند و تحت تاثیر قرار گرفتند.
سوگند می گوید: "من همین سه تا آهنگ اخیرم رو اونجا خوندم، اول همه فکر می کردن که دارم لب می زنم ولی وقتی که "ساعت برگرد" رو با گیتار اجرا کردم همه متوجه شدن که نه. دیگه هم کنسرتی ندارم تا آلبومم بیرون بیاد و به اندازه یه کنسرت آهنگ داشته باشم."
سوگند آهنگ‌های زیادی با گیتار اجرا کرده که به طور پراکنده در اینترنت پیدا و محو شدند و کمتر کسی آنها را شنید. مثل آهنگ "دوره زمین" که بیشتر در مایه رپ است و در همین سبک آهنگی که گویی "خاله زنک" نام داشت و آن را در کنسرت اجرا می کرد و آهنگ جذابی درمورد آداب از دست رفته ایرانی و سنت غیبت کردن بود. یا آهنگ "خواب" که بیشتر شباهت به اجرای آر اند بی به زبان فارسی دارد یا برعکس آن آهنگ "هیچکی مثل من" که اولین بار در حالی که در اتوبوسی در سوئد به طرف محل کنسرت بعدی می رفت با گیتار زمزمه می کرد. حال و هوایی که به شکل کاملتری در آهنگ "ساعت برگرد " جلوه کرد.
آهنگ "دلُم" و آهنگ "بلیت یکطرفه" که سوگند به سبک جاز آن را خوانده مشخص نیست در کجا فیلمبرداری شده.
سوگند می گوید: "برای ضبط آلبوم جدیدم از آلمان میرم و تا آلبومم تموم نشه بر نمی گردم".
معلوم نیست سوگند به کجا سفر کرده اما امید است که در این بازار موسیقی ایرانی که خواننده های زنش انگشت شمارند و در بیان حرف‌های نو محافظه کار، سوگند جای خودش را بازکند و به صدای نسلی تبدیل شود که از بستر موسیقی زیرزمینی برخاست و جای خالی حرف‌های نگفته را پر کرد. نسلی که واقعیت‌های روزمره است نه رویاها، آرزوها یا گذشته از دست رفته.
شوخی با تابوها و کلیشه‌ها در جهان عرب؛ از خودارضایی تا عشق به دختر یهودی
" از آ تا ب " یک فیلم کمدی که ماجراهای آن در یک سفر زمینی اتفاق می افتد، تمام تابوها و کلیشه های موجود و یا مربوط به جهان عرب را در بر دارد. در این داستان سه مرد جوان عرب نزدیک به دو هزار کیلومتر از ابوظبی تا بیروت سفر می کنند.
در این فیلم به موضوعات بسیار حساسیت برانگیزی مثل همجنسگرایی، لطیفه هایی در مورد خود ارضایی، خماری و مستی و حتی عشق ورزیدن به دختران یهودی اشاره می شود. حتی در یکی از صحنه های فیلم شخصیت های داستان در خاک سوریه با یکی از مقامات حکومت بشار اسد به شکلی طنز آمیز درگیر مجادله و زد و خورد می شوند.
اما سازندگان این فیلم می گویند که صحنه ها و یا نکته های "شوک آور" این فیلم بیشتر روی کلیشه های موجود در جهان غرب نسبت به مردم کشورهای عربی تمرکز کرده است تا رسوم و اعتقادات فرهنگی در خود کشورهای عربی.
مایکل گارین، مدیرعامل شرکت فیلمسازی ایمیج نیشن، تهیه کننده این فیلم که مرکز آن در ابوظبی است می گوید:"اگر در مواردی مضمون این فیلم بحث برانگیز و یا حساسیت برانگیز است بیشتر ناآگاهی مردم کشورهای غربی از واقعیات جهان عرب را نشان می دهد."
او می افزاید: "به اعتقاد من این فیلم تماشاچیان بین المللی را به چالش می کشد تا ببینند که مردان جوان ساکن کشورهای عربی نیز مثل من و شما هستند. شاید بخشی از جنبه های زندگی آنها متفاوت باشد ولی شوخی های آنها و کاستی ها و ناهنجاریهای موجود در روابط اجتماعی آنها مثل هر جای دیگر دنیاست. و به نظرم بخشی از جذابیت و گیرایی این فیلم در همین نکته نهفته است."
این فیلم که به دو زبان عربی و انگلیسی ساخته شده دومین فیلم بلند علی مصطفی، کارگردان جوان و متولد لندن، است. فیلم " از آ تا ب " در افتتاحیه جشنواره سینمایی بین المللی ابوظبی روی پرده رفت.
علی مصطفی که نیمه عرب و نیمه بریتانیایی و ساکن ابوظبی است معتقد است که فیلم او در مورد زندگی و رفتار "سه جوان عادی ساکن کشورهای عربی" است. به اعتقاد او این فیلم نباید شوک آور باشد. هدف از این فیلم به چالش کشیدن باورهای مرسوم و نشان دادن واقعیت ها به مردمی است که غالبا دوست ندارند برداشت های خود را تغییر دهند.
علی مصطفی می افزاید:"در این فیلم من سه جوان عرب اهل مصر، عربستان و سوریه را نشان می دهم که در آستانه سال نو تصمیم می گیرند از ابوظبی به بیروت سفر کنند. بیروت به شهر جشن و خوشگذرانی شهرت دارد ولی این مردان جوان از ابوظبی تا پایتخت لبنانباید از خاک عربستان، اردن و سوریه عبور کنند. عبور از این کشورها ماجراهای جالب و خنده دار فیلم را به وجود می آورد."
فهد البتیری، کمدین ۲۹ ساله اهل عربستان سعودی، اولین کمدینی که به شکل حرفه ای در این کشور و سایر کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس برنامه اجرا می کند، نقش یکی از شخصیت های اصلی این فیلم را بازی می کند. به گفته علی مصطفی در عربستان سعودی به خاطر محدودیت ها و سخت گیریهای شدیدی که حاکم است ظرفیت های بالقوه فراوانی برای کمدی وجود دارد.
فهد البتیری تعداد دیگری از کمدین های معروف اهل عربستان سعودی را تشویق کرده تا در این فیلم بازی کنند. آنها نقش ماموران پلیس را ایفا می کنند که این سه جوان را به خاطر مستی و یا به اصطلاح رفتارهای ناشایست دیگر بازداشت می کنند.
پل بابودجیان، تهیه کننده فیلم، می گوید: "فهد و دوستانش جز مشهورترین شخصیت های نمایشی و رسانه ای عربستان سعودی هستند. به عنوان مثال روی شبکه یوتیوب بیش از ۳۵ میلیون طرفدار دارند و در نمایشهای کمدی خود بسیار جسور و تابوشکن هستند. ما در جهان عرب با بحث در مورد موضوعات حساسیت برانگیز مخالف نیستیم چون خیلی از ماها در دوره های بحران و چالش های دائمی بزرگ شده ایم."
یکی دیگر از موضوعات حساسیت برانگیز این فیلم اختصاص بخشی از داستان به حوادثی است که ظاهرا در سوریه روی می دهند. با توجه به اینکه داستان فیلم در دسامبر ۲۰۱۱ اتفاق می افتد علی مصطفی کارگردان فیلم معتقد است که گنجاندن یک بخش مربوط به حوادثی که در سوریه اتفاق می افتد ضروری بود.
او می افزاید: "اولا برای سفر زمینی از ابوظبی تا بیروت باید حتما از خاک سوریه عبور کرد. ثانیا در سال ۲۰۱۱ شرایط سوریه تا این حد پیچیده و خطرناک نبود. در آن زمان آنچه در سوریه اتفاق می افتاد مبارزه مردم با رژیم بشار اسد بود. همان حوادث به حد کافی دردناک و به نظر من آنقدر مهم بودند که باید به شکلی در فیلم گنجانده می شد."
علی مصطفی می گوید: "در آن زمان ما نمی توانستیم در خود سوریه فیلمبرداری کنیم و آن صحنه ها در خاک اردن ضبط شده اند. اما شکی نیست که در شرایط فعلی جنگ سوریه اصلا امکان ساختن چنین فیلمی وجود ندارد. و من خوشحالم که این تصمیم را گرفتیم چون به عمق فیلم و فضایی که تصویر کرده می افزاید. اما حتی در آن زمانی هم که سوریه در آستانه جنگ داخلی بود ما باید فضای کمدی فیلم را حفظ می کردیم چون حتی در اوج جنگ هم مردم می خندند."
برخی از رسانه ها این فیلم را که در حقیقت به نتیجه نرسیدن آرزوهای سه جوان در طول یک سفر زمینی است، "خماری عربی" توصیف کرده اند. اما مایکل گارین مدیرعامل شرکت فیلمسازی می گوید که آنها قصد نداشتند و نمی خواهند نماد یا سمبل هیچ چیز خاصی برای جهان عرب باشند.
او می افزاید: "ما می خواستیم فیلمی بسازیم که هر کسی در هر کجای دنیا دوست داشته باشد آن را تماشا کند و اینکه در ابوظبی ساخته شد و داستان آن به چند جوان عرب مربوط می شود، کاملا اتفاقی بود."
فیلم "از آ تا ب" پس از واکنش بسیار مثبت تماشاچیان در جشنواره فیلم ابوظبی ماه آینده در "بازار آمریکایی فیلم" که هر ساله در لس آنجلس برگزار می شود اکران خواهد شد تا از آن طریق به بازار بین المللی عرضه شود.
پل بابودجیان تهیه کننده فیلم می گوید: "مخاطبان اصلی این فیلم جوانان عرب هستند و مدتهاست که یک فیلم تماما عربی در بازار جهانی عرضه نشده است به خصوص که داستان اصلی آن نحوه زندگی و رفتار سه جوان عرب باشد. هر چند معمولا تمام جهان عرب یکسان تلقی می شود ولی حقیقت این است که در این بخش از جهان کشورهای مختلف و مرزهای جغرافیایی و فرهنگی وجود دارند و ما در این فیلم تلاش کرده ایم که این نکته را هم به زبان طنز نشان دهیم."
علی مصطفی، کارگردان فیلم، امیدوار است که این فیلم در بریتانیا هم اکران شود و می گوید: " این فیلم واقعا ارزش آن را دارد که در سطح بین المللی به نمایش درآید و من به خصوص امیدوارم که در بریتانیا هم به نمایش درآید چون تصویر کاملا متفاوتی از جهان عرب نشان خواهد داد که مردم کشورهای دیگر اصلا از آن خبر ندارند."